Consulting

Wild Bill Davison, Deel twee

the wild one

De eerste en tevens laatste tournee van Eddie Condon en zijn band inclusief Wild Bill Davison naar Engeland in 1956 liep bijna uit op een debacle. Tijdens de overtocht haçlden Eddie en zijn maten al flink aan de whisky zitten lurken, zodat ze, aangekomen op het vliegveld van London, in half beschonken toestand de toegestroomde pers te woord moesten staan. Het liep uit op een chaotische vertoning, waarbij de snedige opmerkingen van Eddie Condon hem later parten hebben gespeeld. De schrijvende pers sabelde het groepje ongeregeld in niet mis te verstane bewoordingen neer. En als u denkt, dat ze er wat van geleerd hadden, vergeet het maar. De tournee, die samen met het orkest van Humphrey Lyttleton gemaakt werd, was voor een aantal bandleden (inclusief Condon) aanleiding zich te huIlen in een waas van drank, waardoor Condon zelfs niet aanwezig kon zijn bij enkele optredens. Dit tot groot ongenoegen van de fans, die natuurlijk voor hem naar het concert waren gekomen. In ieder geval waren Wild Bill en Bob Wilber altijd stipt op tijd, ondanks het feit, dat zij ook best een glaasje lustten. Aan het einde van de trip bedankte Wild Bill voor de eer en bleef nog een tijdje in Europa hangen, waar hij als gastsolist ging optreden bij orkesten in Engeland en Duitsland. Hij werd als een VIP behandeld en dat beviel hem zo goed, dat hij beloofde om snel terug te komen. Hij zou de komende jaren een soort pendelaar worden tussen Amerika en Europa en is later nog enkele jaren permanent in Kopenhagen komen wonen.

Careless love

Na vier mislukte huwelijken en talloze amoureuze relaties trouwde Wild Bill op 27 december 1954 met Anne Hendlin McLaughlan. Anne had in het begin van de sprekende film al naam gemaakt in Hollywood. Als actrice was ze in een aantal Hollywood producties te zien en zeker is, dat ze gezegend was met een opvallende schoonheid. Tijdens een bezoek aan de Condon Club in New York had zij Wild Bill, die toen nog getrouwd was, ontmoet. Zij vielen direct op elkaar. Getrouwd of niet, het weerhield Wild Bill niet een relatie met haar aan te gaan. Na zijn scheiding zijn ze dus met elkaar getrouwd en de komende 37 jaar bleven ze onafscheidelijk. Wild Bill echter veranderde niets in zijn benadering van het vrouwelijk schoon. Hij liet geen gelegenheid voorbijgaan te proberen ze de koffer in te krijgen. Het boek van Hal Willard staat vol met voorvallen over zijn escapades. Legendarisch zijn de verhalen over zijn ongepaste, bijna onbeschofte manier van benadering. Een feit is, dat hij daar toch succes mee boekte. Hij wist al spelend vaak genoeg bij de aanwezige dames een gevoelige snaar te raken. Tijdens een optreden op de vliegbasis Soesterberg met een Nederlands orkest waren ook de Amerikaanse ambassadeur en zijn vrouw aanwezig. Wild Bill maakte tijdens het spelen avances en dacht dat zij er wel gevoelig voor was. Tijdens de pauze liep het uit de hand. Hij benaderde haar en zei, waarschijnlijk door het aantal whisky’s dat hij al achter zijn kiezen had, iets te luid: ‘Youre the wife of the American ambassador, Iets fuck. Uiteraard had men het gehoord en het werd hem niet in dank afgenomen, hij kon meteen vertrekken. Zijn relatie met Anne zou er echter niet onder lijden, zij waren gek op elkaar. Anne probeerde wel de negatieve kanten van haar echtgenoot in te tomen, maar slaagde daar nooit helemaal in.

Alcoholic blues

In het vorige deel heb ik al beschreven, dat hij een zuipschuit eerste klas was. In zijn spel is daar echter nooit wat van te merken geweest. Hij moest op doktersadvies stoppen met drinken, en Anne hield dit nauwkeurig in de gaten. Toch leek hij zich daar niet altijd aan te houden. De in Engeland wonende WBD-verzamelaar en amateur-cornettist Daniel M. Simms vertelde me het volgende verhaal. De Davisons woonden toen in Los Angeles en Wild Bill vroeg aan Daniel of hij zin had met hem mee te gaan naar een schnabbel in de jazzclub van Tuskin, dan kon hij rijden. Daniel vond het een prima idee en ook Anne had geen bezwaar, maar drukte hem op het hart, dat er niet gedronken werd, hij moest er borg voor staan. Nauwelijks vertrokken zei Bill tegen Daniel even langs de dichtstbijzijnde winkel te gaan om een lekker flesje te halen, protesteren hielp niet. Onderweg dronk Wild Bill enkele teugen en aangekomen in de jazzclub bleek er na de eerste set er zo weinig belangstelling te zijn voor het optreden, dat de eigenaar ze naar huis stuurde. Bij het wegrijden zagen zij tot hun schrik, dat Anne hen met haar eigen auto tegemoet kwam. Paniek, wat te doen met die half lege fles wodka! Dan maar uit het raam de bosjes in. In een reflex gooide Wild Bill, echter het raam zat nog dicht en de fles spatte in duizend stukjes uiteen, beiden verbijsterd en onder de drank achterlatend. Toen Anne door het portier naar binnenkeek en de puinhoop in ogenschouw nam, barstte ze in een schaterlach uit en zei: Get home and get out of that stinking suit, you rat bastard.

Wild Bill op de solotoer

Terug in New York, na zijn eerste Europese tournee met Eddie Condon, bleek er bij het platen- label Columbia belangstelling te bestaan voor het opnemen van een soloplaat, niet met een jazzband maar met strijkers. Het resultaat was verbluffend, de rauwe cornetklanken met op de achtergrond het sentimentele geluid van violen en ritmische begeleiding, het bleek een ideale combinatie te zijn, de muzikale veelzijdigheid van Wild Bill was bewezen.

Wild Bill als globetrotter Het resultaat van zijn eerste bezoek aan Europa begon direct vruchten af te werpen, want hij werd in 1957 uitgenodigd om in Duitsland en Oostenrijk op te treden. Hij bleef er een tijdje en maakte ook nog een LP. Terug in de States bleek het toch moeilijk te zijn voldoende werk te vinden. Condons was inmiddels verplaatst naar het Sutton Hotel op Third Street. Hij kon er wel weer aan het werk, maar het bleek een sfeerloze ruimte te zijn met een slechte akoestiek, en daar had hij geen zin meer in. De Davisons namen de beslissing naar de westkust te verhuizen, een ingrijpende beslissing naar een totaal ander leefklimaat en mentaliteit. Zij vonden een huis in Hollywood en Wild Bill ging op zoek naar werk. Belangstelling voor traditionele jazz was er voldoende en hij kon meteen aan de slag. De tegenstelling in muzikale opvattingen tussen de oost- en de westkust van de Verenigde Staten moge duidelijk zijn; het ontstaan en de ontwikkeling kwam natuurlijk van de oostkust, maar al heel snel sprong de vonk over naar de westkust, mede door de stormachtige ontwikkeling van de filmindustrie. Bij de revival van de traditional jazz had je Lu Watters, Turk Murphy en Bob Scobey en de komische, zeer populaire Firehouse Five, maar andere meer swingende groepen, zoals de Rampart Street Paraders, Red Nichols en anderen verdienden ook een leuke boterham. Bill kon een goede aansluiting maken en greep elke gelegenheid aan om te spelen.

In 1958 stond er een nieuwe tournee op stapel naar Zwitserland en Oostenrijk. Door de veranderende smaak van het platenkopende publiek liep de verkoop van jazzmuziek eind jaren vijftig drastisch terug. De commerciële industrie liet het wat jazzmuziek betreft goed afweten er bleek een vacuüm te ontstaan. De onafhankelijke labels zoals Jazzology, Fat Cat, Concord begonnen ondermeer traditionele jazz te registreren op jazzfestivals en clubs. Vooral het actieve werk van George Buck heeft er voor gezorgd, dat veel historische opnamen uit de jazzgeschiedenis bewaard zijn gebleven. De eerste LP door hem uitgebracht op het Jazzology label was Tony Parenti and his New Orleanians (inmiddels ook op cd, met Wild Bill op cornet). Een formidabele lijst met LPs en CDs, waarvan de meesten nog steeds verkrijgbaar zijn, vinden we in zijn collectie. Geïnteresseerden kunnen altijd met de redactie contact opnemen hoe zij die geluidsdragers kunnen bemachtigen. Naast opnamen in de platenstudio draaide de bandrecorder ook driftig mee tijdens de ontelbare live-optredens, zodat we nu in ieder geval nog de sfeer kunnen proeven. Wild Bill Davison had het best naar zijn zin in zijn riante huis in Hollywood en greep elke gelegenheid aan om te spelen. Op uitnodiging van een of andere miljonair had Bill een band samengesteld met o.a. Pee Wee Russell en Cliff Leeman. Het was een goedbetaalde schnabbel in ouwe-jongens krentebrood-sfeer, kortom, er werd lekker gespeeld. Commotie ontstond echter toen een van de dansers elke keer als hij in de buurt kwam vervelend op het bekken van Cliff begon te , tikken. Op een gegeven ogenblik pikte Cliff het niet langer en schold de onverlaat uit in niet mis te verstane bewoordingen.

Het werd muisstil in de zaal. De persoon in kwestie bleek de gouverneur van de staat te zijn. De zaak werd gered door zijn vrouw, die zei eindelijk eens blij te zijn dat iemand haar man de waarheid had gezegd.Hoe vervelend het voor musici soms kan zijn als het rumoer in de zaal bijna boven de muziek uitkomt, blijkt uit het volgende voorval. Pianist Ralph Sutton speelde entre act muziek tijdens de pauze van een optreden van de Wild Bill Davison All Stars. Ralph zat zich enorm op te winden over het storende geroezemoes in de zaal, hij flipte en schreeuwde: “How would you all like to go fuck yourselves’. Een dodelijke stilte was het gevolg, de manager kwam naar hem toe en zei: “Mijn God, hoe heb je dat nou kunnen zeggen, iedereen heeft het gehoord’. Ralphs antwoord was kort maar krachtig (‘Go fuck yourself too’) en liep de zaal uit. De volgende avond was hij weer gewoon aanwezig. Dit soort voorvallen staan allemaal beschreven in het dikke boek van Hal Willard, The Wild One. De volgende uitnodiging om in Europa te komen spelen kwam van een Zwitsers bureau en Wild Bill en Anne kregen de behandeling die elke VIP te beurt valt. Financieel gezien was het ook een stuk aantrekkelijker om in Europa te spelen, want in de V.S. betaalden ze een stuk minder dan in Europa. De komende jaren zou Wild Bill tussen Europa en de V.S. blijven pendelen; energiek, bij vlagen briljant en altijd in om ergens jazz te spelen, desnoods voor niets. Dick Roelofs, voormalig cor- nettist van de Hoornse Dixie Disciples, vertelde me het volgende voorval. Dick speelde op straat, tijdens het jazzfestival van Brugge. Tijdens het spelen kwam een nogal sjofele man met een cornetkoffer onder zijn arm vragen of hij een stukje mee mocht blazen. Zij herkenden hem niet, maar na de eerste improvisaties vielen ze bijna achterover van verbazing, wat een kracht en grandioos spel. Het bleek Wild Bill Davison te zijn.

Kopenhagen and all that jazz

Midden jaren zeventig bleek het voor Anne en Bill aantrekkelijker te zijn zich permanent in Europa te vestigen. Het aanbod om te spelen was in de V.S veel minder dan in Europa. Gekozen werd voor Kopenhagen vanwege de goede relatie die Wild Bill inmiddels met Papa Bue en zijn Vikings had opgebouwd. Vanuit die lokatie kon hij voldoen aan elke vraag om te komen spelen en bleef er dan ook zeven jaar wonen. Hij kwam in bijna alle landen en overal snorden de bandrecorders mee of ging hij met een orkest de platenstudio in. Papa Bue werd zijn vaste band om mee te spelen, maar wie heeft er niet met Wild Bill gespeeld. Toch kroop ook zijn bloed waar het niet gaan kon, want na zeven jaar hield hij het in Europa voor gezien en ging terug naar de Verenigde Staten.

Back to the Roots

De Davisons kochten een prachtig huis in Santa Barbara, California en Wild William kon zich helemaal uitleven in zijn hobbys. Trompettist Tom Saunders (hij noemde zich de aangenomen zoon van Wild Bill) maakte een video-documentaire over zijn leven, en liet ook zien waar de belangstelling van Wild Bill naar uitging; o.a. naar speelgoedtreintjes. In de kelder van zijn huis had hij een heel treincircuit nagebouwd en daar kon hij uren mee spelen. Ook bleef hij gewoon zijn partijtje meeblazen. Op het Sacramento Jazzfestival in 1986 was hij te zien en te horen en werden hij en zijn echtgenote tot keizer en keizerin van het festival gekroond. Dit valt alleen hen ten deel, die zich voor de jazzmuziek bijzonder verdienstelijk hebben gemaakt. Hij was 81 jaar en nog steeds werd hij gevraagd te komen spelen. In Japan ontving hij een onderscheiding die ‘ ook alleen voorbehouden was aan buitenlanders die een belangrijke rol hebben gespeeld, de National Treasury. Het noodlot sloeg toe toen hij voor een onschuldige operatie naar het ziekenhuis moest.

Wild Bill Davison overleed op 83 jarige leeftijd in het Cottage Hospital, Santa Barbara.

Wild Bill Davison kreeg op zijn 75ste verjaardagin Bern, Zwitserland zijn leeftijd in flessen whiskey cadeau. “That’s no yodel” roept hij hier tijdens het maken van de foto. Courtesy of Avondale Press.

Wim Keller